ارزیابی توان زیست محیطی سرزمین برای توسعة کاربری مرتعداری (مطالعة موردی: پارسل a حوزة آبخیز سد قشلاق)

مراتع از جمله منابع طبیعی است که در تعامل بسیار زیاد با فعالیت های انسانی قرار دارد. به دلیل بهره برداری بیش از حد از مراتع کشور و نامساعدبودن وضعیتِ کنونیِ آن ها ضروری است در استفاده و بهره برداری از مراتع به توان زیست محیطیِ آن ها توجه شود. این پژوهش با هدف ارزیابی توان زیست محیطی سرزمین برای توسعة کاربری مرتعداری، بر اساس روش های تصمیم گیری چندمعیاری مکانی، انجام گرفت. بر این اساس، نخست از پارسل a حوزة آبخیز سد قشلاق، منطقة مطالعاتیِ این تحقیق، داده های زیست محیطی مورد نیاز تهیه شد و در محیط gis نقشه سازی آن ها صورت پذیرفت. سپس، معیار های مؤثر در ارزیابی توان زیست محیطی سرزمین برای توسعة کاربری مرتعداری تعیین و با استفاده از روش ahp وزن دهی شد. پس از تحلیل قضاوت های کارشناسی و وزن دهی معیارها، لایه های اطلاعاتی معیار تهیه شد و بر اساس روش topsis، تجزیه و تحلیل و همپوشانی آن ها در محیط gis صورت گرفت. نتایج تحقیق نشان داد، با کاربرد روش های تصمیم گیری چندمعیاری مکانی در فرایند ارزیابی محیط زیست، می توان سرزمین را در دامنه ای از طبقات تناسب اراضی برای توسعة کاربری ها طبقه بندی کرد. همچنین، مشخص گردید که برای توسعة کاربری مرتعداری معیارهای فیزیکی سرزمین نسبت به دیگر عوامل اهمیت بیشتری دارد. ارزیابی منطقه برای توسعة کاربری مذکور نیز نشان داد که مناسب ترین پهنه ها در شرق واقع شده است و نامناسب ترین آن ها در بخش هایی از مرکز، جنوب، و غرب حوزه.